OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA: dalekobieżny szlak pieszy, przebiegający głównie lasami, często terenami podmokłymi. Na odcinkach z Trzcianki do Teresina i z Czarnkowa do Lubasza, ze względu na przewyższenia, szlak nabiera chwilami charakteru górskiego. Nagrodą za wzmożony wysiłek są jednak niepowtarzalne panoramy z wzniesień okolic Czarnkowa.
Zaledwie kilkukilometrowy odcinek krawędzi wysoczyzny morenowej, górujący nad płaską jak stół, rozległą doliną Noteci, zwany jest „Szwajcarią Czarnkowską” i stanowi nie lada atrakcję dla turystów, przyzwyczajonych do zazwyczaj równinnych krajobrazów Wielkopolski. Okolice Czarnkowa, leżące na granicy Pojezierza Chodzieskiego i Kotliny Gorzowskiej, urodą przyrównywane do Beskidów, w szczególności zaś do Bieszczad. Różnice wysokości, sięgające 80 metrów, nie tylko pozwoliły na budowę skoczni narciarskiej „Pod Grzybkiem” w Czarnkowie (obecnie nieczynna, ale jest stałym elementem trasy lokalnych zawodów MTB), ale także zaowocowały powstaniem wielu ciekawych punktów widokowych, na przykład tym na Górze Krzyżowej w samym Czarnkowie, spod wspomnianego już wcześniej „Grzybka”, czyli ze szczytu skoczni lub z wielu innych miejsc w okolicy. Na odcinku od zamku Hochbergów do Lubasza szlak daje możliwość zapoznania się z tzw. Ozem Lubaskim – wydłużonym pagórkiem, powstałym w wyniku osadzania się piasku i żwiru przez wody, płynące lądolodem. Jak to się zazwyczaj zdarza, oz położony jest prostopadle do wałów moreny czołowej.
Odcinek opisywanego poniżej szlaku kończy się we wsi Klempicz, znajdującej się w Puszczy Noteckiej. Jest to największy obszar leśny Wielkopolski i jeden z większych w naszym kraju. Wydmowy obszar o powierzchni ok. 135 tys. ha, znajdujący się w granicach międzyrzecza warciańsko – noteckiego, ciągnący się na długości ponad 100 km, porośnięty jest lasem, który ma w głównej mierze charakter sztuczny, nasadzeniowy i monokulturowy. Powodem tego stanu rzeczy była inwazja motyla strzygoni choinówki, która zniszczyła Puszczę w latach 20. XX w. Wielki pożar w 1992 r. w wyniku którego spłonęło blisko 6000 ha lasu, spowodował odwrót od monokultury sosnowej na rzecz bardziej zróżnicowanego lasu, ze znacznie większą niż dotąd domieszką drzew liściastych.
Ubogie w wodę, wydmowe tereny Puszczy, charakteryzują się stosunkowo ubogim światem zwierzęcym. Turyści odwiedzają ją raczej ze względu na ciekawy krajobraz wysokich wydm oraz florę – a dokładniej, grzyby, z których Puszcza słynie, zwłaszcza, rzecz jasna, w okresie jesieni.
